नाळ - हे दरवयतं !!!

नागराज मंजुळे आणि झी स्टुडिओज निर्मित 'नाळ' प्रदर्शित होऊन दोन दिवस झाले. ‘आई मला खेलायला जायचंय, जाऊ दे ना वं’ हे गाणं सध्या सगळेच गुणगुणताहेत. त्यातच वैभवचं (वैभव देशमुख) ‘हे दरवयतं’ हे गाणं ऐकून तर मी वेडावून गेले. कधी एकदा चित्रपट बघेन असं झालं होतं. खरं तर अतिशय साधी गोष्ट म्हणजे 'नाळ'! आई-मुलाच्या नात्याची, त्यांच्या भावविश्वाची एक तरल, हळुवार गोष्ट म्हणजे नाळ!

चैत्या, चैतन्य, म्हणजेच श्रीनिवास पोकळे या छोट्याशा निरागस मुलाचं भावविश्व अतिशय अलवारपणे या चित्रपटात उकललंय. त्याचा खोडकरपणा, त्याच्यातला समंजसपणा, त्याच्यातली उत्सुकता, त्याचं मित्रांबरोबरचं खेळणं, त्याचं स्वप्नात रंगून जाणं, त्याचं आईला लाडिकपणे आई जाऊ दे ना वं असं म्हणणं, नंतर मात्र चक्क आईलाच सुमी अशी हाक मारणं, सगळं काही लाजबाब. खरं तर या चित्रपटानं अखेरपर्यंत मला गुंतवून ठेवलं. चित्रपटाच्या शेवटानं मनाची तगमग झाली. डोळ्यात दाटीवाटीनं जमा झालेले अश्रू बाहेर पडले....श्रेयनामावली सुरू झाली. चित्रपट संपला होता....पण चित्रपटाचा सार सांगणारं वैभवचं ‘दरवयतंय’ गाणं सुरू झालं होतं....त्याबरोबरच पडद्यावर फक्त नावं दिसत नव्हती, तर अख्खा चित्रपट मला पुन्हा दिसायला लागला होता.

बाहेर आले आणि पहिला फोन वेळेचा विचार न करता वैभवला लावला. वैभव आणि मी कितीतरी वेळ नाळ बद्दल बोलत राहिलो. या चित्रपटाची हळुवार ट्रिटमेंट वैभवसारखा संवेदनशील कवीच जास्त जवळून ओळखू शकत होता....त्यातल्या बारकाव्यावर, त्यातल्या उत्कृष्ट अशा फोटोग्राफीवर आम्ही बोलत होतो....खरं तर नागराज, देविका, दिप्ती, ओम भूतकर सगळ्यांचाच अभिनय सहजसुंदर होता....प्रत्येकाविषयी बोलण्याऐवजी एकूणच ते सुंदर असं चित्रच डोळ्यासमोर सतत येत राहिलं.

'नाळ' चित्रपटानं प्रेक्षकांना चित्रभाषेकडे नेलं असं म्हणावं लागेल. कमी संवाद....पण समोरची पात्रं त्यांच्या डोळ्यांमधून, त्याच्या चेहर्‍यातून, त्याच्या हालचालीतून बोलत होती.....चित्रपट काहींना संथ वाटू शकतो. मात्र हा चित्रपट याच गतीनं जाणं आवश्यक होतं....प्रेक्षक म्हणून आपलीही गती कमी करून, मनाला निवांत, शांत करून चित्रपट बघायला हवा. मला चित्रपट आवडला! अजूनही माझ्या मनात वैभवचं 'दरवयतं' गाणं दरवळतंय!!!! हे दरवयतं..मायेनं इवलुशा चिंब न्हायतं... हे पाघळतं....ऊब मिळता जरा वाहू लागतं...

दीपा देशमुख, पुणे